Bf 109 G-10 i Spitfire LF Mk Vb 1:72 Combo

Messerschmitt Bf 109 G-10

Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy (Reichsluftfahrtministerium) w 1933 złożyło zamówienie na nowy samolot myśliwski. Do prac projektowych, w których uczestniczyli Willy Messerschmitt, Robert Lusser oraz Hubert i Richard Bauerowie, przystąpiono wiosną 1934. Budowę pierwszego prototypu nowego samolotu oznaczonego V1 (V jak Versuchsmuster: egzemplarz doświadczalny) zapoczątkowano jesienią 1934 roku. Próby w locie z zablokowanym podwoziem chowanym rozpoczęto w maju 1935 roku. W pierwszym prototypie zastosowano angielski silnik Rolls-Royce Kestrel V12 o mocy startowej 695 KM (511 kW), napędzający dwułopatowe, drewniane śmigło o stałym skoku.
Ogółem wyprodukowano około 33 000 Bf 109 różnych wersji.

Messerschmitt Bf 109G (Gustaw) pojawił się pod koniec 1942 i stał się najliczniej produkowanym modelem 109-tki. Został wyposażony w nowy silnik DB 605A, niektóre wersje (G-1, G-3 i G-5) wyposażono w kabinę ciśnieniową. Pierwsze egzemplarze opuściły taśmy na wiosnę 1942 r. Uzbrojenie to dwa karabiny MG 17 (począwszy od wersji G-5/6 cięższe MG 131 kal. 13 mm) i jedno działko MG 151/20.

Produkcję wersji Messerschmitt Bf 109 G-10 uruchomiono w czterech zakładach (Regensburg, Erla, WNF i Diana w trzech tunelach na zachód od Tišnova w Czechach. Część Messerschmittów Bf 109G-10 produkcji Erla (ok. 50 szt.) była wyposażona w silniki DB 605ASM. Zewnętrznie samoloty wersji G-10 różniły się od G-14/AS położonym wyżej wlewem oleju (większy zbiornik) z lewej strony tuż za kołpakiem śmigła (taki sam zbiornik miały późne egzemplarze G-14 z zakładów Erla) i wyżej umieszczonym wziernikiem do tzw. „zimnego startu” z prawej strony, w tylnej części osłony silnika.

Supermarine Spitfire Mk. V

Supermarine Spitfire Mk. V powstał w odpowiedzi na na wprowadzenie do jednostek Luftwaffe Messerschmitta Bf 109F przewyższającego swoimi parametrami dotychczasowe wersje Spitfireów. Pod względem konstrukcyjnym była to hybryda płatowca Mk. II z silnikiem Rolls-Royce Merlin 45, z jednostopniową sprężarką, która poprawiła osiągi maszyny na dużych wysokościach. Wprowadzono też metalowe pokrycie lotek, zamiast jak w poprzednich wersjach z płótna. W marcu 1941 roku rozpoczęto produkcję seryjną tak zmodyfikowanej maszyny. Zastosowano dwa typy skrzydeł, na których można było montować różne uzbrojenie: skrzydło typ A – 8 km kal. 7,7 mm i skrzydło typ B – 2 działka 20 mm i 4 km 7,7 mm. Od października 1941 roku zaczęto stosować całkiem nowe skrzydło typ C. Łącznie wyprodukowano 6478 maszyn tej wersji (od wiosny 1941 roku), 94 Mk. Va, 3923 Mk. Vb i 2447 Mk. Vc.

Część samolotów w wersji Mk. Vb zmodyfikowano poprzez zabudowę silników R-R Merlin 45M, 50M i 55M, które miały mniejszą sprężarkę, lepiej spisująca się na małych wysokościach oraz usunięto końcówki skrzydeł, co poprawiło osiągi i zwrotność. Tak zmodyfikowane maszyny oznaczono Supermarine Spitfire LF Mk Vb. Standardową wersję oznaczono od tej pory jako F Mk V.